Solørlaget innafær brukte å avsluitte tæffa sine på nemmste bar.

Der hadde dam ansætt «Sverjes sterkeste mainn» som bartiender, med sine svulmende store biceps, breie skuildre å oppompede muskler var’n ein aille var reidd fær.

Gjønnom nåa år hadde’n utfordre gjesta med denna oppgava:

– Dein som greidde å presse ein eineste dråpå ut tå ein sitron, etter att hain hadde skvisa’n først, skuille få 5.000 kroner.

Hitteill hadde ingen greidd det, sjæl to som kaillte sæ Norges sterkeste mainn hadde måtte gitt sæ.

Inn dæra kom ein mager, spinkel staka, som såg ut som omm’n hadde nukk med å løfte fjærnkontrolla hemme.  Det såg ut som om eineste form fær træning hain kuinne gjæra, var å løtfte blikke å teinkje tonge tanker.

– «Je tær utfordringa», sa’n med spinkel stæmme.

Etter at aille hadde sluitte å le, sa bartender’n OK, tog fram ein sitron å presse aill safta ut tå’n, som så mange gonger fær, føre’n ga ifrå sæ dein ihjælklæmte sitron.

Aille vart likbleike, da dam såg at denna spinkle gubben greidde å skvise sæks dråpår ut tå sitron på første færsøk.  Dam skreik tå jubel, da bartender’n måtte bla opp 5.000 kroner.

– «Hæsse i aill væla greidde du detta», spordde ein, «driver du med karate eiller nåe sleik rart»?

– «Å nei da.  Je ærber som innkrævar i skatteetaten»!